Vitruvian Man/Natura

Sopocki Teatr Tańca (do niedawana Teatr Okazjonalny) - zespół o niemałych tradycjach i scenicznym doświadczeniu pokazał na tarnowskim festiwalu dwie produkcje. Wizualnie i dramatycznie różne, sprzężone jednak, co znamienne dla Jacka Krawczyka i Joanny Czajkowskiej, plastyczną wyobraźnią i złożonością inspiracji. Literackich, muzycznych, formalnych, obrazowych. Sceniczne wobrażenia autorów wspierają ciekawi artyści z nurtu cyfrowych sztuk wizualnych - Łukasz Boros w Vitruvian Man, Natalia Osuch i Dominik Rudasz w Naturze, jak i muzycy - w pierwszej odsłonie Karolina Rec i Rafał Dętkośc, w drugiej Rafał Kowal. Są oni twórcami niebanalnych światów, w których wydarzają się opowieści STT.

Vitruvian Man. Preludium to skalkulowany, zgeometryzowany układ dwóch elementów. Wpisane w znany szkic autorstwa Leonarda da Vinci postacie - żeńska i męska oscylują wokół wątków jedność/złożoności, harmonii/dysharmonii, treści/formy. Poruszani muzyką sfer, zaznaczający ludzki mikrokosmos na tle makrokosmosu układają ciała podług linii, schematycznymi ruchami zakreślają przestrzeń możliwości, dwywymiarują bryły. Skodyfikowany, prosty język, podkreślany klasyczną postawą i doskonale opanowanym baletowym słownikiem Katarzyny Antosik, ora energentycznie skupionym, intencjonalnym ruchem Jacka Krawczyka, kształtowanym przez lata treningu sztuk walki wywiera silne wrażenie nie tyle tańca, co choreo-grafiki.

Szkic człowieka witruwiańskiego dostarczył Jackowi Krawczykowi pretekstu do impresji formalnej rozwiązywanej wokół pojęć ideału, równowagi czy granic konwencji
i skłonił do sięgnięcia po rozpoznawalne w tanecznej kulturze obrazy Balanchine'a czy Niżyńskiego - rewolucjonistów tanecznej formy. Owo stylistyczne zaczerpnięcie nie było jednak odżywione duchem formalnych poszukiwań. W tej ciekawej i potencjalnej koncepcji zabrakło uwzględnienia czaso-przestrzeni. Ograniczony do linii i proporcji kosmos ciała i ducha, męskości i kobiecości, pozbawiony dynamiki siła, zmatematycyzowany, lecz nie fizyczny nie dawał do myślenia. Skupiał oko, lecz nie angażował umysłu. Był uruchomioną plastyczną wizją.

Fantastyczna Natura to również szereg zabiegów formalnych. Cyfrowo przetworzone w projekcji wizualnej owady, artystycznie zaprojektowane kostiumy dziwostworów z leśmianowskich wyobrażeń, muzyka magii, światłocienie tajemnic - wszystko budujące nierealny, niezdefiniowany, oderwany od czasu i historii świat. Nie wiemy jednak jakiego odbiorcę ten świat ma zaciekawić, bowiem jest konglomeratem elementów, któremu brak wewnętrznej logiki (znamionującej opowiadania fantasy). Odwołująca się do zmysłów atmosfera zagęszcza się
w niewielu momentach i w blisko godzinnym spektaklu nie łatwo jest utrzymać uwagę. Afabularny tok wydarzeń
w zestawieniu z niespecyficznym układem tanecznym nie działa na widza stymulująco. Charakterystycznie dla STT w większym stopniu mamy do czynienia ze sceniczną wizją, niż z przedstawieniem teatru tańca. Tancerze występują obok siebie, nie w odniesieniu do siebie. Nie będąc upostaciowieni, niewiele też komunikują. Trudno w tej wizji dostrzec wyłuszczone przez autorów założenia - sensualną czy wręcz seksualną emanację natury ujętą
w ramy leśmianowskiej formy poetyckiej... Wydaje się, że
w tym przypadku treściowa i koncepcyjna złożoność literackiej inspiracji przerosła wykonawcze zasoby STT.

Natasza Moszkowicz